DOĞUM HİKAYEMİZ -1- (Meryem bizi bırakmadı)

Hani klişeleşmiştir ya " erkeklerin askerlik hikayesi,kadınların doğum hikayesi bitmez." diye. Hakikaten öyleymiş. Bi soran olsa da doğum hikayemi en ayrıntılısından anlatsam diye bekliyorum:) Kimse de merak etmiyor sanki. Üstünkörü soruyorlar,hemen konu değişiveriyor. Ama ben anlatmak istiyorum arkadaş. Hani sessiz sakin bir imajım vardır ya bilenler bilir. Hele bi doğum mevzusunu açın da görün bakalım dil nasıl papuç olmuş.

E tabi bunda hayallerimdeki gibi bir doğum yapmış olmamın büyük etkisi var. Neyse ben anlatayım da içimde kalmasın..Burada fazla ayrıntıya giremeyeceğim ama daha detaylı merak eden olursa memnuniyetle anlatırım:)

2012'nin Ocak ayında hamile olduğumu öğrendiğimizde kimseyle paylaşmak istememiştik. Daha önce bir düşük ve bir kimyasal gebelik yaşadığımdan yine olumsuz bir sonuçla karşılaşırsak daha az üzülelim diye. Çünkü daha öncekinde duymayan kalmamıştı ve düşük yaptığımı bilmeyenler bebeği sormaya devam ediyorlardı ve ben her seferinde tekrar üzülüyordum. Ne kadar az kişi bilirse o kadar iyiydi. En azından kalp atışlarını duyalım dedik.

Bebeğimiz 7 haftalık olduğunda çok şükür kalp atışlarını duyduk ve biraz rahatladık. Ama hep içimizde bir korku vardı,ya bişey olursa! O yüzden mecbur kalmadıkça arabaya binmiyor, fazla ev işi yapmıyordum. En azında şu 3 ayı sağsalim atlatmalıydık. Tabi ki takdir Allah'ın ama biz tedbirmizi almalıydık.

Kalp atışlarını duyduğumuzun ertesi günü benim sınavım vardı. Sınava girip girmemekte tereddüt etmiştik ama girmeyi tercih ettim, bir şey olmaz inşallah dedik. Ama eve döndüğümüzde tekrar düşük tehlikesiyle karşı karşıya kaldık. Tekrar doktora gittik, çok şükür kalp atışı hala vardı, ama benim istirahat etmem lazımdı. Ertesi gün tekrar sınavım vardı, tabi ki ona giremedim. Annemlerde kalmaya başladım. Eşim sabah namazında gidiyor akşamları geliyordu. Zaten tedbir amaçlı başladığım iğnelere devam ediyor, yemek, namaz gibi zorunlu ihtiyaçlar dışında hiç yataktan kalkmıyordum. Hatta bir dönem yemeği bile yatakta yemiştim. İğnelerimi de sağolsun eski hemşire olan komşumuz yapıyordu. Ha geçti ha geçecek derken bu süreç 16. haftaya kadar sürdü. Bu süreçte 2 gece hastahanede kalmıştım. Çok şükür meleğimiz Rabbim'in izniyle annesine sıkı sıkı tutundu ve bizi bırakmadı.

Artık düşük tehlikesi kalmamıştı ve ben normal hayatıma dönebilirdim. Evdeyken de bir müddet kayınvalidem yanımızda kaldı Allah razı olsun. Ev işleriyle o ilgilendi. Ben de ufak tefek işler yapsam da yine günün çoğunu istirahat ederek geçiriyordum.

Bu dönemde bir insanın kendi işini kendisinin görebilmesinin ne kadar kıymetli olduğunu anladım.Ve dahi oturabilmenin, ve dahi rahat rahat yürüyebilmenin, koşuşturabilmenin kıymetini.. Eskiden çok da severek yapmadığım ev işleri bile öyle zevkli hale geldi ki, kendim yapabiliyordum çünkü..

Sonra yavaş yavaş unutuldu yaşadıklarımız.. Faklı heyecanlar sardı yüreğimizi. Cinsiyeti ne acaba? Ne zaman hareketlerini hissedeceğim? gibi..

Kızımız olacaktı inşaAllah. Kız olsun erkek olsun,hiç farketmezdi. O Rabbimin bize armağanıydı,başımızın üstünde yeri vardı. Gerçi ben erkek diye tahmin etmiştim ama kızım olacağını öğrenince çok sevindim. Sevindik. Adı zaten belliydi, kız olursa Meryem...

Sonra minik minik kıpırtılar başladı içimde,karnım yavaş yavaş büyümeye başladı. Her aynaya bakışımda,büyüyen karnımı izleyişimde şükrediyordum. Hareketlerini her hissettiğimde şükrediyordum Rabbim'e bana bu duyguları yaşattığı için ve yine dua ediyordum isteyen  kardeşlerime de bu duyguyu yaşatması için. Çok şükür.. Ne kadar şükretsem azdır.

 Ben anne olmayı bu kadar çok istiyor muydum? Öncesinde bu kadar farketmemiştim. Belki de üzülmemek için ta derinlere gömmüştüm.

Neyse bu kadar duygusallık yeter. :) İyi ki ayrıntıya girmeyecektim, daha doğuma gelemedim. Normal mi sezeryan mı olacak endişesi, doktorların yönlendirmeleri,doktorumuzla tanışmamız...İnşallah devamı bir sonraki yazıda...